Nicolas Thys 6tet Sound Circus
Voor zijn sextet Sound Circus omringde Nic Thys zich met een mix uit de jongere en oudere generatie.
Zij spelen een repertoire gebaseerd op de 'Golden Age' van de Broadway-musicals, muziek uit de swingperiode en songs beïnvloed door de traditie van New Orleans. Denk aan evergreens zoals 'Stardust', 'When Sunny Gets Blue' en 'Do You Know What It Means To Miss New Orleans'. Kenmerkend voor dit oeuvre zijn de feestelijke en ritmisch opzwepende klanken.
De muziek was destijds bedoeld voor een uitgaanspubliek om op te dansen en juist dat danselement vormt de basis van het kwintet.
Sound Circus staat voor fun, energie, lyriek, swing en een snuifje romantiek.
Het is tijdloze muziek die de harten van de mensen verwarmt en de zielen betovert.
Tim Finoulst
Tim Finoulst studeerde in 2010 summa cum laude af aan het Koninklijk Conservatorium Antwerpen bij Hendrik Braeckman en Martijn van Iterson.
Hij volgde masterclasses bij Peter Hertmans, Hans Van Oost, John Scofield, Fabien Degryse, Serge Lazarevitch, Jonathan Kreisberg, Hilmar Jensson, Nelson Veras, Philip Catherine, Wayne Krantz, Ari Hoenig, Charlie Haden, Anders Jormin en vele anderen.
Met The Circle speelde hij in de zomer van 2009 op Jazz Middelheim met Mark Turner als gastsolist.
Tijdens zijn studie vormde Tim Sullivan Street Trio. Met dit trio eindigde hij in 2011 op de vierde plaats op de internationale Jazz Contest Jazz Hoeilaart.
In juli 2013 won hij samen met Kim Versteynen de Dinant Leffe Jazz Contest. In 2017 won hij met zijn trio de Maastricht Jazz Awards.
Als docent is hij verbonden aan de Kunstacademie Musart! van Hasselt en de muziekschool van Hasselt.
Lorenzo Di Maio
Lorenzo Di Maio is een eclectische muzikant en nieuwsgierig naar nieuwe geluiden. Hij begon op 9-jarige leeftijd muziek en gitaar te leren. Op 15-jarige leeftijd wendt hij zich tot de jazz door lessen te nemen bij Paolo Loveri en Fabrice Alleman. In 2009 studeerde hij af aan het Koninklijk Conservatorium van Brussel.
Lorenzo Di Maio is al enkele jaren betrokken bij verschillende projecten, waaronder de groep 4in1 (met Jean Paul Estiévenart, Sam Gerstmans en Toon Van Dionant), waarmee hij in 2008 een eerste album opnam, dat werd bekroond met een octaaf van de muziek, evenals Sal La Rocca Quintet, Fabrice Alleman kwintet, Chrystel Wautier en Borderline Quartet. In 2016 bracht hij zijn eerste album ‘Black Rainbow’ uit.
Met deze verschillende projecten heeft Lorenzo Di Maio de gelegenheid gehad om de meeste Belgische en Europese podia te bezoeken en te spelen met muzikanten als Jacques Pirotton, Salvatore La Rocca, Jos Machtel, Sam Gerstmans, Nathalie Lorier, Pascal Mohy, Nicolas Kummert, Jacques Swartz Bart, Fabrice Alleman, Hans Van Oosterhout, Dré Pallemaerts, Lionel Beuvens, Lander Gyselink, Steven Delannoye enz.
In 2006 werd Lorenzo Di Maio genomineerd voor de Django d'or in de categorie jong talent. In 2011 en 2013 werd hij ook genomineerd voor de Sabam Jazz Awards. In 2021 verscheen zijn album ‘Arco’.
Frank Vaganée
Altsaxofonist Frank Vaganée studeerde jazz aan het conservatorium in Antwerpen en aan de Jazzstudio (o.m bij John Ruocco). Half jaren tachtig startte hij zijn professionele loopbaan als musicus waar hij actief was in diverse jazzensembles die al dan niet in zijn eigen naam georganiseerd werden.
In 1993 stichtte hij samen met enkele andere musici het Brussels Jazz Orchestra (BJO), waarmee hij projecten realiseerde die internationale naam en faam toebedeeld kregen. Naast zijn werkzaamheden als artistiek leider van het Brussels Jazz Orchestra, schittert altsaxofonist Frank Vaganée ook in kleinere (internationale) bezettingen.
Hij doceert aan het LUCA School of arts departement van het Lemmensinstituut in Leuven saxofoonjazz, ensemblespel, bigband en arrangement. Naast de altsaxofoon bespeelt hij ook de sopraansaxofoon en de dwarsfluit.
Frank Vaganée won verschillende prijzen, waaronder ook een Oscar voor zijn muziekbijdrage aan de film "The Artist".
Vaganée bezit een zeldzaam zilveren toon op altsax, die vaak doet terugdenken aan jazzlegendes als Art Pepper of Lee Konitz. Maar zoals elke saxofonist na John Coltrane, kan hij het instrument ook overblazen in schrille flageoletten en losbarsten in hevig emotionele passages. (c) Jazzlabseries 2012
Sam Comerford
Sam Comerford op tenorsax is een muzikant en componist uit Dublin, Ierland, die in Brussel woont.
Naast zijn eigen muzikale activiteiten heeft hij een druk tourschema en neemt hij deel aan diverse projecten uit de jazz, geïmproviseerde muziek en Ierse muziek. Deze omvatten Lander & Gorik (BE) Neil Ó Loclainn's Cuar (IE), Hendrik Lasure & warm bad (BE), Augusto Pirroda Septet (IT/BE)…
Hij heeft een master in Jazz saxofoon van het Koninklijk Conservatorium van Brussel (KCB), en een BA in Jazz performance van Newpark Music Centre (nu DCU) in Dublin. Hij ontving de Toots Thielemans Award van het KCB, de "Best Soloist" prijs van het Concours Tremplin d'Avignon, en werd ondersteund door de Arts Council of Ireland, Music Network, en de Vlaamse Overheid.
Hij speelde op Jazz Middelheim, Handelsbeurs, De Bijloke, Flagey, Theatre National Bruxelles, KVS, Gaume Jazz Festival, (BE) 12 Points Festival (IE), Jazzdor (DE en FR), Schaffhauser Jazzfestival (CH), Match&Fuse festivals (IE en CH), Vilnius, Belgrado, Cork, Dublin, Manchester en Galway jazzfestivals, Fat Cat Jazz Club Mongolia, Southbank Centre, Vortex Jazz club, Café OTO (UK), Meeting Jazz club (CN), Blue Frog, Mumbai (IN), en Sappho Jazz club (TW).
Nicolas Thys
Nicolas Thys is een Belgische jazzbassist die zowel elektrische bas als contrabas bespeelt. Hij speelt jazz en soul.
Thys begon op de piano en fluit en speelde vanaf zijn dertiende bas. Na de middelbare school verhuisde hij naar Amsterdam om vanaf rond 1989 te studeren aan het Conservatorium van Amsterdam. In 1996 en van 1999 tot 2007 woonde hij in New York. Hij werkte samen met de meest uiteenlopende muzikanten en groepen, waaronder Mal Waldron, Zap Mama, Lee Konitz, Brazilian Girls, Toots Thielemans, Garrett List, Judy Niemack, Mark Turner, Kris Defoort, Kenny Werner en Mike Stern.
In 2003 verscheen zijn eerste cd als leider. Thys vormt een duo met Dries Laheye en heeft een trio met Jeroen van Herzeele en Antoine Pierre. Ook speelt hij solo. Verder werkt hij in groepen van onder meer Nicolas Kummert, Kris Defoort en Chris Joris. Nicolas Thys geeft les aan de masters in het conservatorium van Antwerpen.
Hij won enkele muziekprijzen in België, Nederland en Duitsland, zoals in 2001 de Django d'Or in de categorie 'nieuw talent'.
Thys kent vele muzikale universen van binnen en van buiten en weet deze invloeden subtiel in zijn muziek naar boven te laten komen. Hij is een veelgevraagde bassist in diverse bands.
Daniel Jonkers
Daniel Jonkers werd geboren in Geleen, Nederland. Na zijn studies in jazzdrums aan het Conservatorium van Maastricht verhuisde hij naar Brussel, de stad waar hij het meest optreedt.
Hij studeerde ook aan het Koninklijk Conservatorium Brussel, een conservatorium waar hij veel van de muzikanten ontmoette met wie hij nu speelt: Tim Finoulst, Mimi Verderame, Marvin Frey, Martijn Vanbuel, Otto Kint, Hendrik Lazure, Fil Caporali, Toni Mora, Vincent Thekal, Pauline Leblond, Marie Fikry ...
Het Predikheren
Het Predikherenklooster en de Predikherenkerk werden gebouwd in de 17e eeuw. In 1736 werd de kerk ingewijd. Het klooster omvat vier vleugels rondom een vierkante binnenplaats.
Onder het Franse regime werd het bijhorende klooster in 1796 gesloten. Het werd gekocht door het Bestuur der Burgerlijke Godshuizen, die het inrichtte tot tehuis voor oude mannen. Vanaf 1809 deed het dienst als militair hospitaal en werden de ouderlingen overgebracht naar het voormalige klooster van Leliëndaal. De kloosterkerk werd sinds 1814 gebruikt als krijgsarsenaal.
Na de Eerste Wereldoorlog kreeg het complex de naam Kazerne Generaal Delobbe. Het gebouwencomplex behield zijn militaire functie tot 1977. Sindsdien staat het gebouw leeg, maar er zijn nog altijd sporen van de militaire aanwezigheid, zoals de kasseivloer in de kerk en de ringen die aan de muren bevestigd werden om paarden vast te maken.
Na jaren van leegstand besliste stad Mechelen in juli 2010 om het gebouw De Predikherenkerk te restaureren en er tegen 2018 de bibliotheek in onder te brengen. Voor de keuze van het ontwerpbureau werkte de stad samen met de Vlaamse Bouwmeester.
Uit de ontwerpdossiers van vijf geselecteerde kandidaat-ontwerpbureaus kozen we voor het concept van Korteknie Stuhlmacher Architeten (KSA) en Hild und K Architecten. Dit Nederlands-Duitse team zal zowel de restauratie als de volledige herinrichting uittekenen en begeleiden.
Het voorplein van de kerk wordt in ere hersteld. De hoofdingang van de bibliotheek komt naast de toegang tot de kerk.
De kerk wordt opzettelijk leeg gelaten zodat ze kan dienstdoen als ruimte voor diverse activiteiten.
Het leescafé zit op gelijkvloers in de noordwesthoek en krijgt een buitenterras.
Op de eerste verdieping zijn er leslokalen, werkruimtes voor het personeel en de 'ziel' van het complex: de kloosterbibliotheek die ingericht wordt als stille studie- en werkzaal.
Op zolder wordt de imposante dakconstructie met houten balken behouden. Hier krijgt het grootste deel van de bibliotheekcollectie een plaats. Aangepaste dakkapellen zorgen voor veel licht en een mooi uitzicht over de omgeving.
Om er voor te zorgen dat elke bezoeker er zich thuis voelt, worden er verschillende zones met elk een eigen sfeer ontworpen: van levendig, over rustig tot stil. De hele inrichting laat toe dat bibliotheek, kerk, café, leslokalen los van elkaar kunnen functioneren.
We verwelkomen U in de Mandela zaal.
