Nate Wooley (US)-Ingebrigt Haker Flaten (NO)-Jozef Dumoulin-Teun Verbruggen Quartet
De Amerikaanse trompettist Nate Wooley en bassist Ingebrigt Haker Flaten uit Noorwegen samen met Jozef Dumoulin en Teun Verbruggen zorgen ze voor een straffe opener voor het 3 daagse Jazzathome festival.
Dit is een van die concerten waarvan je zou kunnen zeggen: "Ik hoef je niet voor te stellen aan de muzikanten van deze band". Toch is het altijd een goed idee om onszelf te herinneren aan de redenen voor zo'n ontmoeting. De ene (Teun Verbruggen, op drums) jaagt de Belgische scene aan met fascinerende projecten, de andere (Jozef Dumoulin) heeft van zijn keyboards een minimalistisch ijkpunt gemaakt in de samenstelling van meerdere projecten, weer een ander (Ingebrigt Haker Flaten) maakte van jazz een ontvlambaar product met zijn project The Thing en heeft sindsdien een organische, atletische speelstijl behouden. Onze laatste (Nate Wooley) is een trompettist in het hart van de Amerikaanse impro-scene. Hij is het soort vriend dat je op alle juiste plaatsen uitnodigt, het soort persoon dat je kunt vertrouwen. De reden voor hun verbintenis op het podium? Kom kijken en luisteren om een idee te krijgen. Je zult niet teleurgesteld zijn. Ze stellen ook hun nieuwe plaat ‘Kami’ voor.
Nate Wooley (US): trompet
Jozef Dumoulin: toetsen
Ingebrigt Haker Flaten (NO): contrabas
Teun Verbruggen: drums
In 2014 speelde The Bureau of Atomic Tourism op Jazz Middelheim. De groepsleden speelden toen in verschillende samenstellingen en verkleinde de groep tot een kwartet. Hun optreden werd in 2018 uitgebracht als KaPSalon, een vinylplaat met drie prints van schilder Wannes Lecompte. Nu komt eindelijk het vervolg, Kami, deze keer met artwork van Rinus Van de Velde.
"Geïmproviseerde muziek kan je een kick geven die geen andere muziek je kan geven, zolang het wegblijft van de voorspelbare, 'professionele' versie. Kami is precies dat, een gedurfd, uitdagend en belonend voorbeeld van muzikanten die met lef en verbeelding jouw (en hun eigen!) grenzen verleggen." (Guy Peters)
Nate Wooley
Nate Wooley, die opgroeide in een vissersdorp in Oregon (VS), speelt sinds zijn dertiende als professioneel muzikant, om te beginnen in de band van zijn vader.
Tijdens zijn studie in Colorado was hij leerling van Ron Miles, Art Lande, Fred Hess en Jack Wright. Hij trad op met musici als Anthony Braxton, Paul Lytton, John Zorn, Fred Frith en Marilyn Crispell. Verder speelde hij met Bob Rainey, Alessandro Bosetti, Fritz Welch, Herb Robertson, Kevin Norton, Tony Malaby, Randy Peterson, Scott Rosenberg, Matt Moran, Chris Speed, Andrew D’Angelo, Tim Barnes, Okkyung Lee en Assif Tsahar.
Naast optredens als solist leidt hij het trio Blue Collar (met Steve Swell en Tatsuya Nakatani, ooit 2x te gast in de jazzzolder!) en het Nate Wooley Quartet (met Matt Moran, Reuben Radding en Take Toriyama). Tevens speelt hij in het project Attack/Adorn/Decay.
Jozef Dumoulin
Jozef Dumoulin ontdekte als tiener de jazz en zocht thuis verbeten naar een eigen weg in het genre. In 1994 trok hij alsnog naar het conservatorium in Brussel, waar hij met Diederik Wissels en Nathalie Loriers studeerde. Ook bracht hij twee jaar in Keulen door om er les te volgen bij John Taylor, in de jaren tachtig de man achter onder meer Azimuth, Jan Garbarek en Gil Evans.
Muzikaal weet Dumoulin zich breed te spreiden. Aanvankelijk deed hij dat op piano, zoals bij de samenwerking met zangeres Barbara Wiernik, op de cd ‘Eclipse’. De jongste jaren ontwikkelde hij echter een heel eigen sound op de Fender Rhodes, gecombineerd met elektronica. Met die set-up sloot hij zich aan bij enkele bestaande formaties, zoals Magic Malik Orchestra, Reggie Washington Trio, Erwin Vann Quartet, Octurn, Benzine, Narcissus Quartet, Mâäk's Spirit,….
Dumoulin is ook buiten de contreien van de jazz te vinden en experimenteert bij ondermeer Othin Spake (trio van Teun Verbruggen met rockgitarist Mauro Pawlowski) met stevige geïmproviseerde muziek, die meandert tussen emo, post-rock, free jazz en noise.
Daarnaast ontwikkelde Dumoulin ook verschillende eigen projecten solo, in duo met Lynn Cassiers, in trio met drummer Eric Thielemans en bassist Trevor Dunn en in kwintet met “Lidlboj”.
In 2009 bracht Lidlboj, goed voor een hedendaagse fusion in de letterlijke zin van het woord, een eerste en fel gesmaakt album “trees are always right” uit bij het Franse label Bee Jazz. Bij ditzelfde label verscheen in 2011 het album “Rainbow Body” van Dumoulin’s trio.
Ingebrigt Haker Flaten
Ingebrigt Haker Flaten (uit Noorwegen), de zoon van een organist, speelde aanvankelijk piano en gitaar, maar stapte over op de basgitaar en contrabas. Van 1992 tot 1994 studeerde hij aan het Trøndelag Musikkonservatorium, bij bassist Odd Magne Gridseth, saxofonist Jon-Paal Inderberg en pianist Erling Aksdal.
Sinds 1995 woont hij als professioneel musicus in Oslo. Hij werkte daar met groepen als The Source, Element (met Håvard Wiik), het Maria Kannegaard Trio en het trio van Petter Wettre. Van 1997 tot 2004 toerde hij met Bugge Wesseltofts groep New Conceptions of Jazz. Met Wesseltoft trad hij op met onder meer John Scofield, Joshua Redman en Erik Truffaz.
Daarna werkte hij o.a. met de groepen Atomic, The Thing (met Mats Gustafsson en Paal Nilssen-Love), Scorch Trio (met Raoul Björkenheim), The Electrics (met Axel Dörner), Free Fall (met Ken Vandermark), Close Erase (met Christian Wallumrød) en het kwartet van Tore Brunborg. Daarnaast werkte hij met rockbands als Motorpsycho en Cato Salsa Experience en trad hij op met Palestijnse en Indiase musici.
Flaten werkte mee aan meer dan veertig albums (2017) en speelde met o.m. Evan Parker, Paul Lytton, Joe McPhee, Joe Lovano, Yusef Lateef, Tony Oxley, Iain Ballamy, Dave Liebman, Chris Potter, Zim Ngqawana, Benoît Delbecq, L. Subramaniam, Billy Cobham, Neneh Cherry, Eivind Aarset, Nils Petter Molvær en Jean-Luc Ponty.
In 2003 kwam hij met een soloalbum, Double Bass. In 2004 kreeg hij op het Kongsberg Jazzfestival een Vitalprisen.
Teun Verbruggen
Drummer Teun Verbruggen studeerde in 1999 af aan het Koninklijk Conservatorium van Brussel en is sindsdien niet meer weg te denken uit het Belgische jazzleven.
Zijn onophoudelijke zoektocht naar “dat speciale”, een verfrissend geluid en nieuwe manieren om drums te spelen, maken hem één van de meest gevraagde drummers. Zijn muziek staat bol van verbeelding en vernieuwing. Experiment is zijn “middle name”. Aan de basis van die schijnbare onrust ligt een ongebreidelde nieuwsgierigheid, die naar boven komt in elk project waarin hij zich stort. Hij is de ritmische motor achter bands als het Jef Neve Trio, Flat Earth Society (FES) Alexi Tuomarila 4tet, Karanova,… en hij deelde het podium met muzikanten als Paolo Fresu, Uri Cain, Jimi Tenor, Toots Tielemans, Fred Vanhove, Trevor Dunn, Magic Malik, John Watts (Fischer Z), Louis Clavis, Diederik Wissels, David Lynx, Kevin Armstrong (Iggy Pop),...
Na een eindeloze reeks baantjes als sideman kreeg hij honger naar eigen projecten. Hij ontdekte Mike Pattons Fantômas, Alas No Axis en Jim Black, en dook in de punk, de noise en de free. Zijn zoektocht leidde naar het vormen van groepen als GOWK, VVG trio en het onwaarschijnlijke trio Othin Spake, een improvisatieband met gitarist Mauro Pawlowski en Rhodes-specialist Jozef Dumoulin.
In 2003 richtte Verbruggen samen met kompaan Bruno Vansina het label ‘Rat Records’ op waarmee ze ‘Rare And Treacherous’ muzikale juweeltjes uitbrengen. Daarnaast organiseren ze ook ‘Rat Events’ om de free en geïmproviseerde muziek scene meer ruchtbaarheid te geven.
Het Predikheren
Het Predikherenklooster en de Predikherenkerk werden gebouwd in de 17e eeuw. In 1736 werd de kerk ingewijd. Het klooster omvat vier vleugels rondom een vierkante binnenplaats.
Onder het Franse regime werd het bijhorende klooster in 1796 gesloten. Het werd gekocht door het Bestuur der Burgerlijke Godshuizen, die het inrichtte tot tehuis voor oude mannen. Vanaf 1809 deed het dienst als militair hospitaal en werden de ouderlingen overgebracht naar het voormalige klooster van Leliëndaal. De kloosterkerk werd sinds 1814 gebruikt als krijgsarsenaal.
Na de Eerste Wereldoorlog kreeg het complex de naam Kazerne Generaal Delobbe. Het gebouwencomplex behield zijn militaire functie tot 1977. Sindsdien staat het gebouw leeg, maar er zijn nog altijd sporen van de militaire aanwezigheid, zoals de kasseivloer in de kerk en de ringen die aan de muren bevestigd werden om paarden vast te maken.
Na jaren van leegstand besliste stad Mechelen in juli 2010 om het gebouw De Predikherenkerk te restaureren en er tegen 2018 de bibliotheek in onder te brengen. Voor de keuze van het ontwerpbureau werkte de stad samen met de Vlaamse Bouwmeester.
Uit de ontwerpdossiers van vijf geselecteerde kandidaat-ontwerpbureaus kozen we voor het concept van Korteknie Stuhlmacher Architeten (KSA) en Hild und K Architecten. Dit Nederlands-Duitse team zal zowel de restauratie als de volledige herinrichting uittekenen en begeleiden.
Het voorplein van de kerk wordt in ere hersteld. De hoofdingang van de bibliotheek komt naast de toegang tot de kerk.
De kerk wordt opzettelijk leeg gelaten zodat ze kan dienstdoen als ruimte voor diverse activiteiten.
Het leescafé zit op gelijkvloers in de noordwesthoek en krijgt een buitenterras.
Op de eerste verdieping zijn er leslokalen, werkruimtes voor het personeel en de 'ziel' van het complex: de kloosterbibliotheek die ingericht wordt als stille studie- en werkzaal.
Op zolder wordt de imposante dakconstructie met houten balken behouden. Hier krijgt het grootste deel van de bibliotheekcollectie een plaats. Aangepaste dakkapellen zorgen voor veel licht en een mooi uitzicht over de omgeving.
Om er voor te zorgen dat elke bezoeker er zich thuis voelt, worden er verschillende zones met elk een eigen sfeer ontworpen: van levendig, over rustig tot stil. De hele inrichting laat toe dat bibliotheek, kerk, café, leslokalen los van elkaar kunnen functioneren.
We verwelkomen U in de Mandela zaal.
