Al generaties lang wordt de liefde voor muziek doorgegeven in de familie Gerstmans. Eén van de Grégoires vroegste herinneringen is het beeldje op de piano van zijn opa en de geur van oude partituren in diens bureau. Grootvader Julien was violist en oprichter van de Muziekacademie van Hannuit en hij liet Grégoire als 7–jarige op zijn piano spelen. Eric, Grégoires vader, speelde altviool, wat hem van het Filharmonisch Orkest van Luik naar Alain Bashung, William Sheller en Robert Wyatt bracht. Het was hij die Grégoire de liefde bijbracht voor het huwelijk tussen klassieke en moderne klanken.
In zijn eigen muziek gaat Grégoire op zoek naar de puurheid en schoonheid van de vroege pianomuziek, maar evenzeer naar de naïviteit van zijn kindertijd. Muziek spelen is voor hem niet enkel iets wat hem werd doorgegeven van (groot)vader op zoon, maar ook iets wat hem nauw aan het hart ligt. Telkens wanneer hij aan zijn piano zit, ontstaat een dialoog met het instrument, bijna als een sprookje, vol magie.
In een snelle maatschappij vertraagt Grégoire Gerstmans bewust de tijd. Alleen met zijn piano, ergens tussen moderniteit en respect voor traditie, haalt hij de droom in ons allemaal naar boven door de minimalistische puurheid van zijn melodie. Zijn liveshows doorspekt hij vaak met elektrotoetsen en soundtracks die het alledaagse leven en tekst combineren. Bij ons brengt hij een volledig akoestische set en presenteert zijn debuutalbum Hypnagogie dat eind november op PIAS verscheen.
Gepassioneerd door muziek, schilderkunst, videografie en fotografie creëert Grégoire zijn eigen visuele universum en hecht hij veel belang aan de interactie tussen beeld en geluid. Zijn belangrijkste artistieke referenties zijn Arvo Pärt, Aphex Twin en Philip Glass, maar ook Bill Viola en Yves Klein.
