Cinema Paradiso
Cinema Paradiso is een Belgisch jazztrio met Kurt Van Herck (sax), Eric Thielemans (drums & percussion) en Willem Heylen (guitar & efx).
Cinema Paradiso brengt muziek waaruit rust, muzikale vrijheid en speelsheid spreekt. Geïnspireerd door de muziek van Paul Motian gaat het trio aan de slag met zijn composities, afgewisseld met eigen werk en improvisaties. Het trio bracht recent hun eerste album uit met deze muziek. Live staat het vrij en oprecht musiceren centraal. Met de open composities van Paul Motian als leidraad of inspiratie voor improvisatie.
Willem Heylen
Willem Heylen werd geboren in Mechelen en begon te spelen gitaar op zijn achtste. Na het spelen klassieke gitaar voor drie jaar, stapte hij over naar de elektrische gitaar. Zijn leraar, was op dat moment Geert Dignef die hem aan pop en blues gitaar voorstelde. Na twee jaar stapte hij over naar een andere leraar, Roel François. Een jaar later begon hij ook lessen nemen op het conservatorium Mechelen. Daar nam hij lessen met Hugo Jacquet, Tom Mahieu en Pierre Anckaert. In deze periode begon hij zich meer richten op jazz en jazzachtige muziek.
Op verschillende zomer programma's doorheen België had hij de gelegenheid om lessen te volgen bij uiteenlopende leerkrachten zoals Dré Pallemaerts, Serge Lazarevitch, Frank Vaganée, Peter Hertmans, Hans Van Oost en Philippe Aerts. Ook heeft hij de gelegenheid gekregen om lessen te volgen met Jesse Van Ruller, Nelson Veras & Julian Lage.
In 2012 begon hij te studeren aan het Conservatorium van Antwerpen. Frederik Leroux, Hendrik Braeckman, Erik Vermeulen, Bo Van Der Werf, Nic Thys, Kurt Van Herck en Free Desmyter zijn enkele van de leraren door wie hij wordt onderwezen.
Hij speelt in diverse projecten waaronder WHexp,FJORD, Wannes Cornelis Quartet, Hypothalamus Quartet…
Kurt Van Herck
Kurt Van Herck studeerde aan de Jazz Studio te Antwerpen. Onder begeleiding van John Ruocco vond Kurt zijn eigen muzikale weg. Later kwam hij in contact met Jacques Pelzer, die op zijn beurt een belangrijke en onuitputtelijke inspiratiebron werd. Omringd door talentvolle brothers in arms zoals Dré Pallemaerts, Bert Joris, Diederik Wissels, Erwin Vann, Frank Vaganée, Philippe Aerts, Michel Herr, Daniel Romeo, Eric Legnini, Michel Hatzigorgiou, Riccardo Del Fra, Serge Lazarevitch, Nathalie Loriers, Kries Goessens, ... musiceert Kurt sinds 1986 in een voortdurende reeks projecten in binnen- en buitenland. Naast zijn werk in kleinere formaties blijft Kurt ook een veelgevraagd big bandspeler: het voormalige BRT-orkest, Act Big Band, Dizzie Gillespie Big Band, European Broadcast Union en het Brussels Jazz Orchestra, zijn muzikale thuisbasis. In 1997 ontving hij de Django d' Or en in 1999 is hij first choice van de VRT-luisteraar. Sinds 1995 is Kurt verbonden aan het Koninklijk Conservatorium van Antwerpen, waar hij aan de jazzafdeling o.m. saxofoon, ensemble en bigband doceert.
Eric Thielemans
Eric Thielemans studeerde aan de Antwerp Jazz Studio bij Dré Pallemaerts en volgde cursussen bij Billy Hart. Hij is een verwoed zoeker op drums en percussie en is/was te zien in een heel uiteenlopend gamma aan formaties en groepen, gaande van dans en improvisatie tot Indonesische muziek.
Thielemans houdt echter niet van het label ‘jazzdrummer’. Met een verleden bij Mâäk’s Spirit en Ben Sluijs Quartet, en nu vooral actief met het trio van Jozef Dumoulin, zijn eigen ensemble ‘EARR’ of als soloartiest, ontsnapt deze even eigenzinnige als persoonlijk percussionist aan alle categorisering.
Meer dan ooit legt Thielemans zich toe op eigen projecten, waarvan vooral het solostuk ‘A Snare is a Bell’ veel weerklank kreeg, letterlijk en figuurlijk. De akoestische trip die volledig gebouwd is op een twintig minuten durende roffel is niet alleen een auditieve ervaring, maar een echte sensatie die geleidelijk aan alle andere beleving voor de luisteraar onmogelijk maakt. Van uiterst zacht wordt het aangehouden ritme opgepompt tot alles verzengende proporties.
Met zijn ensemble EARR (Ensemble Artists Repertoire Research) probeert hij zijn ideeën en gevoeligheden in praktijk te brengen. Daarvoor krijgt hij de hulp van onder andere zangeres Claron McFadden, Peter Jacquemyn op bas, Jozef Dumoulin op keyboards, de Franse gitarist Jean-Yves Evrard en de Britse trombonist Hilary Jeffery. Een echte vaste bezetting is er niet, want in functie van het project kunnen er muzikanten bij komen.
Het Somerhuys
Einde 1600 is het vervallen huisje omgebouwd tot een binnenstedelijk buitenverblijf. De doelbewuste vermelding van de term ‘zomerhuisje’ kan erop wijzen dat het gebouw geen schoorstenen had, maar uitsluitend de zon als warmtebron gebruikte. Tot op vandaag zijn alle vensters van het hoofdgebouw overigens nog steeds op het zuiden gericht.
Door de komst van de Apostolinnen naar Mechelen onderging het huizenblok tussen de Onze-Lieve-Vrouwestraat, de Oude Brusselstraat, de Lange Nieuwstraat en de Tessestraat in de achttiende eeuw een evolutie waarbij kapitaalkrachtige eigenaars aanpalende percelen opkopen om hun eigendom uit te breiden. Tussen het zomerhuis en de gebouwen van de congregatie liet men een nieuwbouw optrekken die beide gebouwen met elkaar verbond. Toch werd de vleugel in de Tessestraat omstreeks 1800 opnieuw van het hoofdgebouw afgesplitst en opgedeeld in twee wooneenheden. Het achttiende-eeuwse gebouw dat de Apostolinnen hadden laten optrekken, werd verbouwd tot een voorname burgerwoning met een fraaie voorgevel, een prachtige trap en een nieuw volume aan de zuidzijde, terwijl het oorspronkelijke ‘hof van plaisantie’ dat niet langer via de Onze-Lieve-Vrouwestraat toegankelijk was, verhuurd werd aan gezinnen uit de middenklasse.
Om de opbrengst te maximaliseren werden grote kamers op een goedkope manier ontdubbeld zodat het enorme pand op het einde van de negentiende eeuw een echte woonkazerne was geworden. In 1926 werd het totaal uitgeleefde woonhuis verkocht aan Antoon Devis en Regina De Leus die er een matrassenfabriek in onderbrachten.
